Ο Ricardo για το Χρέος

“Το σύστημα δανεισμού είναι ένα σύστημα που τείνει να μας καταντήσει λιγότερο οικονόμους και να συσκοτίσει την πραγματική κατάστασή μας. Εάν οι δαπάνες ενός πολέμου είναι 40 εκατομμύρια $ το χρόνο και το μερίδιο που ένα άτομο θα έπρεπε να συμβάλλει προς εκείνη την ετήσια δαπάνη ήταν 100$ , θα προσπαθούσε, αμέσως μόλις του ζητηθεί να καταβάλει το μερίδιό του, να αποταμιεύσει γρήγορα τα 100$ από το εισόδημά του. Μέσω του συστήματος του δανείων, καλείται να πληρώσει μόνο τον τόκο των 100$ ή 5$ το χρόνο, και θεωρεί ότι κάνει αρκετά με την αποταμίευση αυτών των 5$, από τις δαπάνες του, και στη συνέχεια εξαπατάται με την πεποίθηση ότι είναι πλούσιος όπως πριν”. (Principles, D. Ricardo)

Κανείς δε θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα το πώς έφτασε η ελληνική οικονομία στην  σημερινή κατάσταση από τον David Ricardo. Όπως είχα γράψει και παλαιότερα μέχρι χθες ήμασταν μία χώρα που συνεχώς κατανάλωνε χωρίς όμως να παράγει. Ζήσαμε μία αυταπάτη (την αυταπάτη του αμερικανικού ονείρου*) πιστεύοντας απολύτως σε ένα σύστημα δανεισμού αγνοώντας τις συνέπειες. Τώρα είμαστε αντιμέτωποι με μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην ιστορία μας και δυστυχώς οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν το μέγεθος των προβλημάτων και την επιτακτική ανάγκη να προχωρήσουμε στις απαραίτητες τομές προκειμένου να μειωθούν τα διαρκή πρωτογενή ελλείμματά μας. Το κράτος πρέπει να προσαρμοστεί στην ανάγκη να ζει με τα χρήματα που εισπράττει αλλιώς οποιοσδήποτε μηχανισμός στήριξης της ΕΕ θα καθίσταται αναποτελεσματικός.  Ήδη μετά την υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Αμερικής αρχίζουν και φαίνονται οι πρώτες ρωγμές του μηχανισμού στήριξης καθώς έρχεται στο προσκήνιο η οικονομία της Γαλλίας. Μία ενδεχόμενη υποβάθμιση της οικονομίας της Γαλλίας (δηλ. να χάσει την αξιολόγηση ΑΑΑ) και η αύξηση των επιτοκίων δανεισμού της θα μεταθέσει όλο το βάρος των εγγυήσεων του EFSF στη Γερμανία, πράγμα αδύνατο..

Το μεγάλο στοίχημα είναι το αν αυτός ο ορθολογισμός στον δημόσιο προϋπολογισμό θα έρθει αφού αναγκαστούμε να ιδιωτικοποιήσουμε σε εξευτελιστικές τιμές τη δημόσια περιουσία και περικόψουμε όλες τις δαπάνες του κοινωνικού κράτους ή αν θα έρθει με την διαφάνεια στο δημόσιο βίο, τη σωστή διαχείριση του δημόσιου πλούτου και την πάταξη της διαφθοράς και των πελατειακών σχέσεων.

*