Η οικονομική ανισότητα στις μέρες μας παρουσιάζεται ιδιαίτερα αυξημένη σε σχέση με το παρελθόν. Γενικά η οικονομική ανισότητα λαμβάνει δύο μορφές-διαστάσεις. Η πρώτη διάσταση προκύπτει ανάμεσα στις διαφορές που παρουσιάζονται στο μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα (PCI) μεταξύ των χωρών. Η άλλη αναφέρεται στις αποκλίσεις των εισοδημάτων των επιμέρους πληθυσμιακών ομάδων της κοινωνίας από τον μέσο όρο στα πλαίσια μιας χώρας. Η πρώτη ευθύνεται για το 60% της παγκόσμιας ανισότητας ενώ η δεύτερη για το 40%.
Στις μέρες μας, το πλουσιότερο 20% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 80% του παγκόσμιου εισοδήματος και το πλουσιότερο 10% κατέχει το 54%. Αντίθετα, το φτωχότερο 20% του παγκόσμιου πληθυσμού λαμβάνει το 1,5% του παγκόσμιου εισοδήματος και το φτωχότερο 40% μόλις το 5%. Επιπρόσθετα, τα πλουσιότερα 500 άτομα στον κόσμο αποκτούν εισόδημα μεγαλύτερο από αυτό που αποκτούν τα 516 εκατομμύρια των φτωχότερων ανθρώπων. Το 2003 τα πλουσιότερα άτομα στον κόσμο κατείχαν περιουσιακά στοιχεία αξίας 216 δολαρίων.
Εύλογα λοιπόν γεννάται το ερώτημα για ποιο λόγο έχει δημιουργηθεί κατά αυτόν τον τρόπο η διανομή του πλούτου. Στην οικονομική θεωρία υπάρχουν δύο αντικρουόμενες θεωρίες- σχολές πάνω στη διανομή των εισοδημάτων, η φιλελεύθερη και η κεϋνσιανή.
Η πρώτη υποστηρίζει ότι δεν απαιτείται κανενός είδους κρατική παρέμβαση προκειμένου να διορθωθούν οι ανισότητες στην διανομή του εισοδήματος καθώς γι’αυτό φροντίζουν οι απρόσωπες δυνάμεις της αγοράς. Μάλιστα τονίζουν ότι πρέπει να αποφεύγεται η υψηλή φορολόγηση των μεγάλων εισοδημάτων και κερδών καθώς έτσι στερούνται από την οικονομία οι απαραίτητοι πόροι για επενδύσεις. Στον αντίποδα ακριβώς τοποθετείται η κεϋνσιανή άποψη για τον τρόπο διανομής του πλούτου. Κεϋνσιανοί οικονομολόγοι αποδεικνύουν τη σπουδαιότητα που έχει η επιβολή υψηλής φορολογίας στα μεγάλα εισοδήματα και στη μεγάλη ακίνητη περιουσία για την άμβλυνση των οικονομικών ανισοτήτων. Δηλαδή αν θέλουμε να μειώσουμε την παγκόσμια οικονομική ανισότητα που υπάρχει στην εποχή μας είναι αδήριτη ανάγκη η κρατική παρέμβαση με στόχο την αναδιανομή του πλούτου από τα υψηλά αμειβόμενα στρώματα της κοινωνίας προς τα χαμηλότερα.
Ιστορικά αξίζει να αναφέρουμε ότι η εποχή που σημειώθηκε η μεγαλύτερη μείωση των ανισοτήτων είναι από το 1930 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980, η περίοδος της “ Μεγάλης Συμπίεσης ” όπως την ονομάζει ο νομπελίστας οικονομολόγος Paul Krugman, και αυτό φυσικά όχι ως αποτέλεσμα από το αόρατο χέρι της αγοράς αλλά εξαιτίας της υψηλής φορολογίας που επιβλήθηκε στα μεγάλα εισοδήματα (σε ακραίες περιπτώσεις μέχρι 91%) και στην ακίνητη περιουσία. Δυστυχώς μετά το 1980 και εποχή Reagen-Thacher η άκρατη απελευθέρωση των αγορών που οδήγησε και στη σημερινή ισχυροποίησή τους και η επικράτηση του φιλελεύθερου μοντέλου ανάπτυξης οδήγησε την οικονομική ανισότητα στα σημερινά επίπεδα, ιδιαίτερα στις αναπτυσσόμενες χώρες και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που η ανάπτυξή τους στηρίχθηκε και στηρίζεται ακόμα στο διεθνή δανεισμό.
